
"Dit is gewoon Goddelijk, ik heb er geen andere woorden voor. Het is toch niet te begrijpen?!
Ik hoef hier maar te gaan liggen en hij is meteen weer bij me. Overal, om me heen."
Hij, is haar man die driekwart jaar geleden overleed.
Zij is helemáál geen spiritueel type en begrijpt eigenlijk niet wat haar allemaal overkomt. Maar dat geeft niet. Ze voelt het, is er heel gelukkig mee en we hebben het erover.
Het verdriet en het gemis worden maar niet minder. De dagen voelen vaak lang, leeg en zwaar.
Het lukt haar soms niet om de leuke dingen te blijven zien. Vanochtend vroeg ze zich nog af waarvoor ze eigenlijk haar bed uit zou komen.
Voor de afspraak bij de kapper, voor een kop koffie met de buurvrouw en de afspraak bij mij dan maar.
Het lichaamswerk dat ze eerder deed vond ze veel te zwaar, ze kwam er steeds met meer spanning en verdriet vandaan dan ze er naartoe ging.
Sinds ze bij mij komt voor Reiki merkt ze kleine momenten van verbetering. Lichtpuntjes.
Een moment op de dag dat ze zín heeft om te gaan wandelen, om even in de tuin te werken, een moment dat ze geniet van haar kop koffie, dat ze zich kan concentreren op een televisieprogramma. Dat ze denkt, ik ga bij een fietsgroep.
Ze heeft weleens eerder gedacht dat het in huis soms net was alsof haar man nog bij haar was. Dat hij zó uit de andere kamer zou kunnen komen lopen.
Maar sinds een aantal weken voelt ze hem écht.
Tijdens de Reiki-behandelingen is ze in diepe ontspanning. Dieper dan ze thuis kan komen. De grenzen tussen haar lichaam en haar denken vervagen, ze voelt vooral.
De eerste keer legde hij een hand op haar hand.
De tweede keer kwam hij naast haar liggen op de behandeltafel. Ze voelde zijn warmte om zich heen, alsof ze een knuffel kreeg.
En inmiddels zegt ze verwonderd na iedere behandeling "Hij is bij me, overal om me heen. Ik zie herinneringen, hij praat tegen me, hij reageert precies zoals hij altijd deed, we maken zelfs grapjes!"
Ze vraagt me wat ik er nou allemaal van vind. Dit kan toch allemaal helemaal niet! Gesprekken voeren in haar hoofd. Ze had hem zelfs gevraagd of hij nog wel naar de kapper ging. En hij had haar uitgelachen dat zij zich daar druk over maakte.
"Maar wat denk je? Is het nou écht zo dat hij hier is?"
Ik vraag haar of het iets uitmaakt wat ik denk. Of wat wie dan ook ervan denkt. ZIJ ziet het. Zij voelt het. Zij wordt er gelukkig van om nog een vorm van contact te hebben. Om hun lijntje te behouden.
Dat lijntje voelt ze nu ook op willekeurige momenten op de dag, wanneer ze gewoon thuis is. Ze merkt dat ze zichzelf over een knie zit te aaien wanneer ze op de bank zit, of dat ze haar armen om zichzelf heen slaat in een omhelzing. Dat ze glimlachend naar zijn foto kan kijken in plaats van in huilen uit te barsten.
De huilbuien zijn er heus, die staat ze zichzelf ook toe, maar het wordt makkelijker. Ze voelt zich minder zwaar.
Ik heb geen paranormale gaven, ik zie geen overledenen en kan er ook niet mee communiceren. Dat wil ik ook niet.
Wel zie en voel háár ontspannen.
Stuk voor stuk komen de mensen die ik behandel binnen met gespannen gezichten en opgetrokken schouders, en vertrekken ze met een rozige glimlach, met zachtheid in het lichaam, met energie die om ze heen straalt.
Want dát is wat Reiki doet.
"What you don't know you can feel somehow"
U2 ~ Beautiful Day
Reactie plaatsen
Reacties